เผ่าไทแสก

เผ่าไทแสก

แสก เป็นชนกลุ่มน้อยภาคอีสานเผ่าหนึ่งในจำนวนหลายๆ เผ่าที่มีอยู่ในประเทศไทย เดิมชาวแสกมีภูมิลำเนาอยู่ที่เมืองรองขึ้นกับกรุงเว้ อยู่ทางตอนกลางของประเทศเวียดนามและจีน ชนเผ่าแสกเป็นชนเผ่าที่มีความอุสาหะบากบั่น ยึดมั่นในความสามัคคี เมื่อเห็นภูมิลำเนาเดิมไม่เหมาะสมจึงได้รวมสมัครพรรคพวกอพยพหาที่อยู่ไหม่ โดยอพยพลงมาจาลำน้ำดขงแล้วมาตั้งถิ่นฐานชั่วคราวอยู่ละหว่างประเทศเวียดนามกับประเทศลาว โดยมี ท้าว กายซุ และท้าวกายชา เป็นหัวหน้าในการอพยพ

ต่อมาในสมัยสมเด็ดพระเจ้าปราสาททองแห่งกรุงศรีอยุธยากษัตริย์ของไทยชาวแสก ได้อพยพข้ามแม่น้ำโขงมาตั้งถิ่นฐานมาอยู่ที่ป่าหายโศก การอพยพของชาวแสกแต่ละครั้งนั้น ไม่ได้ถูกบังครับหรือถูกข่มแหงแต่อยู่ใด เมื่อชาวแสกเห็นว่าบริเวณป่าหายโศก เป็นพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์ด้วยทรัพยากรต่างๆ จึงได้อพยพกันมาประกอบอาชีพอยู่แห่งนี้เรื่อยมา

จนถึงสมัยพระสุนทรเป็นเจ้าเมืองได้พิจารณาเห็นว่าชาวแสกมีความสามารถและความเข้มแข็ง สามารถปกครองตนเองได้จึงได้ยกฐานะของชาวแสกขึ้นเป็นเมืองโดยได้เปลี่ยนชื่อใหม่จากป่าหายโศก เป็นเมืองอาจสามารถ หรือบ้านอาจสามารถ จนทุกวันนี้

เมื่อได้ยกฐานะขึ้นเป็นเมืองแล้ว ชาวแสกต่างพากันโยกย้ายที่อยู่ไปทำมาหากินในถิ่นต่าง อีกก็มี เช่น บ้านไผ่ล้อม (ตำบลอาจสามารถ) บ้านดงสมอ บ้านบะหว้า (อำเภอนาหว้า) ในพื้นที่อำเภอศรีสงคราม จังหวัดนครพนม และที่บ้านโพธิ์คำ (ประเทศลาว) ชาวแสกเหล่านี้ ล้วนเป็นเชื้อสายและเป็นญาติพี่น้องกับชาวแสกที่บ้านอาจสามารถ

จากคำบอกกล่าวของชาวแสกทราบว่า ปัจจุบันยังมีเผ่าแสกที่อยู่แคว้นสิบสองปันนาที่ประเทศจีน และที่สมุทรปราการ ประเทศไทยอีกด้วย

คำศัพท์ภาษาไทยแสก

ภาษาไทยกลาง ภาษาไทยอีสาน ภาษาไทยแสก

ช้าง ซ่าง ซาง

ม้า ม่า มา

แพะ แพะ แพะ

เป็ด เป๋ด ปึ๊ด

ปลา ปา ปร๋า

แมว แม่ว แมว

หมู หมู หมู

หมี หมี หมี

หนู หนู หนู

วัว งั่ว บอ

หอย หอย โอก

ห่าน ฮ่าน ห่าน

ผีเสื้อ แมงกะเบี้ย บุ่งบ่า

เสือ เสีย,เสือ กุ๊ก

สิงโต สิงโต สิงโต

ยีราฟ ยีราฟ ยีราฟ

สุนัข หมา มา

จิ้งจก ขี้เกี้ยม ยะราน

ตุ๊กแก กั๊บแก้ กั๊บแก้

ปู ปู เบษ

เต่า เต้า รอ

เขียด เขียด แทร่ (ควบ)

อึ่ง อึง อึ่ง

ปลาดุก ปาดุก ปร่าร้อก

ปลาช่อน ปาค่อ ปร่าแทร่

ปลาซิว ปาซิว ปร๋าชิว